۱۳۸۸ فروردین ۸, شنبه

در ستایش انسانهائی که دوستشان داشتم و نکوهش منتقدان

در شهریور 60 به مشهد بازگشتم، از یک سو خط مشی سازمان اقلیت قانعم نمیکرد و از طرف دیگر پذیرفتن سیاست و ایدئولوژی سازمان اکثریت نیز برایم دشوار بود. چند روزی بود که به مشهد بازگشته بودم. محسن و محمد علی برادران کوچکترم که با اقلیت کار می کردند، علیرغم خطری که دور سرشان چرخ می زند، هنوز در خانه مانده بودند. چند نفر از دوستانشان دستگیر شده بودند و بهنام و بهمن رهبر که دوست و همکلاسیهای علی و محسن بودند را در همان روزها اعدام کرده بودند.
اولین اقدامم این بود که آنان را راهی کنم. محمد رضا در همان روزها به مشهد آمده بود، محسن را به همراه او راهی تهران کردم. اما به دلیلی که در خاطرم نمانده امکان آن نبود که علی را نیز با آنها راهی کنیم. علی در مشهد ماند. در جستجوی محلی بودم تا او بتواند چند روزی را سپری کند تا امکان رفتن به تهران برایش فراهم شود. یکی از دوستان قدیمی ام را پیدا کردم و از او خواهش کردم که علی را چند روزی در خانه اش جا بدهد. علی را که جابجا کردم به خانه آمدم، در اوایل شب، کمیته به خانه ریخت و در جستجوی علی و محسن بودند. آنان را نیافتند و مرا را دستگیر کردند. ماموران از کمیته قلعه ساختمان بودند و در راه بازگشت به کمیته به خانه زنده یادان بهنام و بهمن رهبر هجوم آوردند تا مراسم ختمی که خانواده آنها به طور خصوصی برگزار کرده بودند را بر هم زنند.
شب را در کمیته قلعه ساختمان ماندم و حسابی کتکم زدند. فردایش مرا به کمیته مرکزی مشهد منتقل کردند. گفتم که اکثریتی هستم ولی فعالیت سیاسی ندارم. پس از یک ماه و چند روزی سازمان اکثریت تائید کرد که من هوادار اکثریت هستم و آزادم کردند، از محمود سئوال نکردم که آیا او اقدامی انجام داده بود یا نه، اما می دانستم که یکی از مسئولین شاخه خراسان از دوستان خانوادگی ما بود و اگر مادرم از او می خواست که برایم تائیده بدهند، او هر چه از دستش بر میامد انجام می داد. وقتی که آزاد شدم از طریق دوستانی که از کادرهای اکثریت در مشهد بودند دانستم که مسئولین تشکیلات با برخی از آنان تماس گرفته و از گرایش و روابط سیاسی ام پرس و جو کرده بودند. از زندان که آزاد شدم، چند روزی را در مشهد ماندم و پس از دستگیری منصوره (فکر می کنم در اوایل آذر ماه) عازم تهران شدم. نگران بودم که دنبال من هم بیایند، چون در بازجوئیهایم اسمی از منصوره نبرده بودم.
چند روزی از آمدنم به تهران نگذشته بود که از طرف محسن و علی پیغامی به محمود و من رسید که می خواهند ببینندمان. می دانستیم که حتما مسئله ای پیش آمده است. محمود بلافاصله در تکاپو افتاد که مکانی را برای مخفی کردن محسن و علی بیابد. به من گفت به دیدن آنها بروم و به طوری که کسی خبردار نشود، با آنها قراری بگذارم تا ترتیب جابجائی آنها را بدهیم. به خانه یکی از اقوام رفتم، آنها از چند و چون مسئله و مشکلات محسن و علی آگاه بودند، اما احتمالا تمایلی نداشتند که ماندن در خانه اشان را به آنها پیشهاد کنند. در یک فرصت مناسب به محسن و علی گفتم که در فلان ساعت به سر قرار بیایند و در مقابل اقوام به آنها گفتم که متاسفانه امکانی برای مخفی کردن آنها ندارم.
محسن و علی را همان بعد از ظهر سر قرار دیدم و به خانه محمود بردم. آپارتمانی دو خوابه بود در نزدیک میدان توحید. محمود مسئله مخفی کردن محسن و علی را به سازمان اکثریت گزارش داده بود که اگر اشکالی امنیتی به وجود می اورد از فعالیتهای خود کم کند، از طرف سازمان اکثریت با این کار مخالفتی نشده بود.
محسن و علی تا خرداد 61 توسط محمود نگهداری شدند. از بودن محسن و علی در خانه محمود هیچکس جز یکی دو نفر از مسئولین اکثریت، محمد و زهرا و پدر و مادرم و برخی از دوستان نزدیکمان خبر نداشتند. اگر مهمان ناشناسی میامد، باید محسن و علی زیر تخت پنهان می شدند. چه زندگی دردناکی را به آنها تحمیل کرده بودند. کار محسن و علی در آن مدت مطالعه و بحث بر سر مسائل سیاسی بود و بازی کردن با آزاده دختر محمود. آنان نمی توانستند که از خانه خارج شوند، چون همسایه ها شک می بردند. نمی دانم که این همه رعایت مسائل امنیتی لازم بود؟
هر یکی دو هفته یکبار هم محمد و زهرا برای سر زدن به علی و محسن و اطلاع از وضعیت آنها و صحبت در چگونگی وضعیت آنها به خانه می آمدند و یا من قراری را با آنها در خیابان اجرا می کردم. آخرین باری که محمد را دیدم، در خیابان آزادی بود، دو سه روزی قبل از آنکه توسط ماموران جمهوری اسلامی ترور شود. در مورد وضعیت محسن و علی یک ساعتی صحبت کردیم. این آخرین دیدارم با محمد بود. پس از قتل محمد تماس هایمان با زهرا ادامه یافت.
محمود با برخی از مسئولین اصلی سازمان اکثریت دوستی نزدیک داشت. زنده یاد علیرضا اکبری شاندیز از جمله آنها بود. علیرضا هر چند هفته یکبار به خانه محمود می آمد و تا پاسی از شب میماند و از هر دری از جمله در مورد وضعیت محسن و علی و نگرانیهای موجود سخن می گفتیم. محسن و علی هم در این شب نشینی ها شرکت داشتند. حضور آنها از علیرضا مخفی نگهداشته نمی شد. علیرضا می دانست که محمود به شکلی مداوم با محمد و زهرا در تماس است، می گفت بیش از آنکه نگران محسن و علی باشد (چون به نظر می رسید آنها پهلوی محمود جای امنی داشتند)، باید نگران زهرا، شهین و محمد باشد. یکی دوبار هم انوشیروان لطفی برای صحبت در مورد وضعیت منصوره در زندان مشهد و وضعیت محسن و علی در تهران به خانه آمد. آنها بالاخره برای منصوره تائیده دادند که از اکثریت هواداری می کند.
درست است که در همان زمان سازمان اکثریت در نشریات خود از قلع و قمع ضد انقلابی ها سخن می گفت و یا می گفت که حساب رهبران این گروهها را از اعضای ساده و هواداران آن باید جدا کرد و یا از اعضا و هواداران می خواست که هر گونه تحرک مشکوک ضد انقلابی را به سپاه و سازمان خبر دهند، اما مگر محمد، زهرا و شهین از رهبران و کادرهای اقلیت نبودند؟ چرا اطلاعات مربوط به آنها را در اختیار نهادهای امنیتی قرار ندادند؟ شاید گفته شود که این مورد از موارد دیگر جداست، رابطه دوستی با محمود، فضای امنی برای محمدو زهرا و شهین به وجود آورده بود. حقیقتا متعجب هستم، مگر این رابطه دوستی در میان دیگر اعضای سازمان اقلیت و اکثریت وجود نداشت؟ فکر می کنم که هر کدام از ما می توانیم موارد متعددی از این رابطه را به خاطر بیاوریم. نمی دانم که آیا حقیقتا اقلیت در همان زمان اعلامیه داده بود که سازمان اکثریت با نهادهای امنیتی بر علیه گروههای مخالف همکاری می کند؟ اگر این خبر درست باشد، آیا اقلیت شواهدی کافی برای چنین اتهام بزرگی در اختیار داشت؟
با آمدن پدر و مادرم به تهران و خرید خانه در کرج، شرایط قدری تغییر کرد. از خرداد 1361 محسن، علی و من به خانه پدر و مادرم رفتیم. تقریبا هر جمعه زهرا، منصوره، محمود، محسن، محمد علی و من در خانه آنها جمع بودیم. گاها بحثهای تندی میانمان در می گرفت. اما گمان نمی کنم که هرگز این خیال در ذهن زهرا، محسن و علی خطور کرده باشد که امکان دارد که محمود یا من آنها را لو بدهیم. اما این هم خانگی برای هر دو طرف خطر داشت. هرگز در مورد اقدامات امنیتی که لازم است در نظر بگیریم صحبتی نکردیم. هرگز این نکته را بین خودمان روشن نکردیم که اگر شرایط خطرناکی پیش آمد موظف باشیم که به دیگران لااقل به شکل سربسته هشدار بدهیم. شاید اگر این قرار در بین ما گذاشته شده بود، در سوم شهریور 1362 محمود و من با آن خیال راحت به خانه پدر و مادرم در کرج نمی رفتیم. اطمینان دارم که می توانستیم بهتر عمل کنیم، می شد خسارات را کاهش داد، اما هیچکدام از ما قصد انرا نداشتیم که به دیگری اسیبی برسانیم.
از آن سالها خاطرات تلخ و شیرین برایم باقی مانده است، اما هرگز حتی برای یکبار هم این گمان در من به وجود نیامد که زهرا، محمد، محسن و علی بر محمود و من بدگمان باشند. تا آخرین روزها هم رابطه ما سرشار از عشق به یکدیگر و توام با احترام متقابل باقی ماند. من تنها همین اواخر مطلع شدم که در همان زمان که ما با یکدیگر خانه یکی بودیم، اقلیت اعلامیه داده است و اکثریت را متهم به همکاری با نهادهای امنیتی کرده است. کاش محمد، زهرا، محسن و علی زنده بودند و شهادت می دادند که در تجربه آنها چنین نبوده است و محمود، علیرضا و انوش که از کادرها و رهبران سازمان اکثریت بودند، هرگز تن به چنین خفتی ندادند. اطمینان دارم که اگر من نیز دربدر خیابانها بودم، زهرا و محمد از هیچ تلاشی برای کمک به من دریغ نمی کردند.
***********************

مدتهاست که در مورد نقض حقوق بشر در روابط درون سازمانی مطلب نوشته ام و مدتهاست که سازمان اکثریت را تحت فشار قرار داده ام که در مقابل اتهاماتی که به او وارد می شود پاسخگو باشد. اما با تاسف از جانب برخی از دوستان چنین تصور شده است که من قصد افشای سازمان اکثریت را دارم و معتقد هستم که سازمان اکثریت به شکلی سازمان یافته با نیروهای اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی در جهت نابودی گروههای مخالف جمهوری اسلامی همکاری کرده است. قبلا هم نوشته ام که از نظر من چنین همکاری وجود نداشته، ولی برای کشف حقیقت به اکثریت پیشنهاد دادم که شرایطی را فراهم کند تا یک کمیسیون تحقیق مستقل با جمع آوری شهادت مدعیان و اکثریتی ها کنونی و سابق (از جمله همین شهادت من که در بالا آنرا مکتوب کرده ام)، مسئله همکاری احتمالی سازمان اکثریت با نیروهای امنیتی را مورد بررسی قرار دهد.
متاسفانه این درخواست من مورد حمایت هیچ فردی از میان متهم کنندگان واقع نشد، همانطور که تواقفی را هم در میان اعضا، هواداران و دوستداران سازمان اکثریت به وجود نیاورد. بارها به این مسئله فکر کرده ام که چرا دوستانی مثل آقای علی اکبر شالگونی که چنان از همکاری اکثریت با نهادهای امنیتی مطمئن هستند، در مقابل پیشنهاد من سکوت کرده اند؟ شاید گمان می کنند که کاسه ای زیر نیم کاسه است و یا شاید نگران هستند که با باب شدن چنین بررسی هائی، سازمانهای دیگر سیاسی (از جمله راه کارگر، اقلیت، مجاهدین و ...) نیز مجبور باشند در مقابل اعمالی که انجام داده اند پاسخگو باشند. چیزی که احتمالا مورد تمایل کسی در میان اپوزیسیون نیست. شاید هم دوستان تنها می خواهند در حد افشاگری بر علیه سازمان اکثریت در جا بزنند؟

داستانی را برای دوستان گفتم، تا بدانند، هر بار که دست به قلم میبرم تا بر اکثریت فشار وارد کنم که در مقابل اتهاماتی که به او وارد می شود پاسخگو باشد، در دلم چه غوغائی است. هزار بار از خود پرسیده ام در این مملکت چه کسی پاسخگو اقدامات خود بوده است که من از اکثریت می خواهم که چنین باشد؟ کدام گروه اپوزیسیون در ایران چنین کرده است؟ نیروهای دولتی که جای خود دارند. به منتقدان سازمان اکثریت فکر می کنم. من همیشه به خودم گفته ام، یک سوزن به خود یک جوالدوز به دیگران. با خودم گفته ام، اگر خواهان پاسخگوئی از طرف جمهوری اسلامی هستیم، باید ما نیز پاسخگوی اعمالمان باشیم. به همین دلیل است که یقه سازمان اکثریت را می گیرم. حرفهای بی ربطشان را بیرحمانه نقد می کنم، اما این گمان را ندارم که دیگران امامزاده هستند. به خودم می گویم که من پیش از هر چیزی مسئول کاری هستم که خود انجام داده ام و باید پاسخگوی آن باشم. از همین روست که سازمان اکثریت را تحت فشار قرار می دهم. دمکراسی و حقوق بشر از همین جا شروع می شود. آرزومندم که سازمان اکثریت، شهامت گام گذاشتن در این راه را داشته باشد. آرزومندم که نتیجه کار کمیسیون تحقیق مستقل نشان دهد که علیرغم تمام ان مقالات و اعلامیه ها، سازمان اکثریت به سطح یک پادو نهادهای امنیتی تنزل نکرد.

جعفر بهکیش
28 مارس 2009

۷ نظر:

  1. mr behkish man nemidanestam ke bakhshe nazarat etoon besoorate hiiden payam haro migireh
    esme man kaweh hast
    oon site ham male maneh
    man khastam be tore na moshakhas payam bezaram ta age dideh shod wasam moshkel saz nashe

    amooye man ham faale chap bood ke ba dardesar az iran farar kard wa alan profesoraye chimi dar alman hast
    ma shabestaria kheili az familamoon choobe in sheytan sefat haro khordim
    wa ta labe marg residimmmm o khoono del khordim

    thanx kaweh
    Regards

    پاسخحذف
  2. با سلام آقای بهکیش،
    از مطلبی که نوشتید از شما ممنون هستم. من هم تجربه ای چون شما داشته ام و اگر فرصت یاری کرد چون شما به آن خواهم پرداخت. اما صمیمانه بگویم در دوران سال های سیاه ۶۰-۶۱ تعدادی از نیروها و کادرهای سازمان اقلیت، راه کارگر و مجاهدین و شخصیت های سیاسی و فرهنگی مخالف جمهوری اسلامی در آن سال ها، در خانه های اکثریتی ها پنهان شده بودند و بسیاری از این دوستان چپ با کمک و یاری فدائیان خلق ایران اکثریت از ایران خارج شدند و یا در شهرهای دیگر برای مخفی شدن به آنها جا داده شده بود. رفقای آن زمان سازمان چریک های فدائی خلق ایران اقلیت قبل از انشعاب، ما با آنها در یک سازمان در مدرسه، دانشگاه، کارخانه و در تمام سطوح جامعه فعالیت می کردیم و حتی فعالین گروه های دیگر جریانات چپ را بخوبی می شناختیم و با هم بحث و گفتگو روزانه داشتیم. در دوران دشوار و سیاه سال های ۶۰- ۶۱ با وجود اختلافات شدید میان ما، در مواقعی که نیاز و لازم بود به کمک شان پرداختیم و ذره ای اختلافات ما در کمک هایی که به آنها کردیم تاثیری نداشت. ما خودمان را انقلابی می دانستیم و آنها را هم جز نیروهای انقلاب می دانستیم و اغلب برادر، خواهر، دختر عمه، پسرخاله، دوست، همسایه، هم محلی ... ما بودند و هیچگاه احساس نکردیم و حتی لحظه ای هم فکر نکردیم که آنها را می بایست به لحاظ امنیتی زیر ضرب ببریم.
    روشن است که برنامه و خط مشی سیاسی ما در آن دوران بزرگترین خطای سیاسی ما محسوب می شود و خودمان هم در اولین کنگره مان به این موضوع توجه و دقت نشان دادیم و در اولین کنگره ای که در خارج برگزار کردیم به این امر مهم پرداختیم. اگر اجازه بدهید بندهایی از مصوبات کنگره اول که در مورد سال های ۵۹ تا ۶۱ است را برایتان بنویسم:

    - سیاست شکوفاسازی جمهوری اسلامی به سود رژیم و بر ضد منافع ملت ایران بود. این مشی ضربات بسیار سختی به اعتبار جنبش فدایی، جنبش دمکراتیک و حق طلبانه مردم ایران، به ویژه خلق کرد و ترکمن وارد ساخت و موجت سیاست‌های ستیزه جویانه و خصمانه نسبت به دیگر نیروها و فعالان جنبش گشت. کنگره این سیاست را محکوم می‌کند و مسئولیت اصلی آن را متوجه رهبران وقت سازمان می‌داند. //// بر گرفته از قطعنامه‌ی کنگره اول سازمان
    - کنگره سیاست و برنامه سازمان در راه شکوفایی جمهوری اسلامی را به جهت تقابل آن با دمکراتیسم و پیشرفت و تجدد، بزرگترین خطای سیاسی سازمان ارزیابی می کند. ... بی اعتنایی به دمکراسی و عدم شناخت دستگاه روحانیت، از جمله عوامل موثر در شکل گیری این سیاست و برنامه بودند. //// بر گرفته از قطعنامه‌ی کنگره اول سازمان
    البته در مصوبات کنگره در این خصوص موارد مهم دیگری نیز وجود دارد که می شود به آنها مراجعه کرد. ما می دانیم که در نشریه کار آن زمان خطاهای فاحشی با نام ارگان سازمان انجام گرفته است و اطمینان داشته باشید که چنین سیاست هایی مورد قبول ما نمی باشد و حتی رهبرانی که در آن دوره زمانی آن سیاست ها را طرح ریزی کرده بودند با آن روش ها فاصله گرفته اند و کسی در سازمان فدائیان خلق اکثریت چنان برخوردهایی را قبول ندارد.
    ما همواره نشان داده ایم که نسبت به برخورد با گذشته سازمان، خود را مسئول می دانیم و بایدحتماً به نقد بیشتر آن سیاست ها و نیز مشخصاً به مواضع اتخاذ شده در نشریه کار ارگان سازمان توجه نشان دهیم و تا آنجا که من می دانم چنین سمتگیری برای چگونگی برخورد با گذشته در سازمان قوی است و تدارکاتی هم در این عرصه در حال انجام گرفتن است. اما نوع برخورد سازمان با گذشته خود با غوغا سازی و برخوردهای جریاناتی چون راه کارگر، آقای شالگونی،آقای خوئی و ... حتماً متفاوت است. آنها برای زدن سازمان یورش آورده اند و بالطبع بحث با آنها چندان ضرورتی ندارد و قرار نیست که آنها را متقاعد کنیم. ما یک سازمان سیاسی جدی و مطرح چپ دمکرات هستیم و در قبال سیاست های خودمان دارای مسئولیت مستقیم می باشیم و خود را موظف می دانیم که با آن سیاست های اتخاذ شده برخورد کنیم و سمتگیری ما نیز تاکنون بر این اساس بوده است.
    در آخر این را هم اضافه کنم نوشته های شما در برخورد با گذشته سازمان مورد توجه ما نیز قرار دارد. و از اینکه به موضوعات مربوطه توجه نشان می دهید از شما سپاسگزار هستم
    با احترام

    پاسخحذف
  3. با سلام آقای بهکیش،
    از مطلبی که نوشتید از شما ممنون هستم. من هم تجربه ای چون شما داشته ام و اگر فرصت یاری کرد چون شما به آن خواهم پرداخت. اما صمیمانه بگویم در دوران سال های سیاه ۶۰-۶۱ تعدادی از نیروها و کادرهای سازمان اقلیت، راه کارگر و مجاهدین و شخصیت های سیاسی و فرهنگی مخالف جمهوری اسلامی در آن سال ها، در خانه های اکثریتی ها پنهان شده بودند و بسیاری از این دوستان چپ با کمک و یاری فدائیان خلق ایران اکثریت از ایران خارج شدند و یا در شهرهای دیگر برای مخفی شدن به آنها جا داده شده بود. رفقای آن زمان سازمان چریک های فدائی خلق ایران اقلیت قبل از انشعاب، ما با آنها در یک سازمان در مدرسه، دانشگاه، کارخانه و در تمام سطوح جامعه فعالیت می کردیم و حتی فعالین گروه های دیگر جریانات چپ را بخوبی می شناختیم و با هم بحث و گفتگو روزانه داشتیم. در دوران دشوار و سیاه سال های ۶۰- ۶۱ با وجود اختلافات شدید میان ما، در مواقعی که نیاز و لازم بود به کمک شان پرداختیم و ذره ای اختلافات ما در کمک هایی که به آنها کردیم تاثیری نداشت. ما خودمان را انقلابی می دانستیم و آنها را هم جز نیروهای انقلاب می دانستیم و اغلب برادر، خواهر، دختر عمه، پسرخاله، دوست، همسایه، هم محلی ... ما بودند و هیچگاه احساس نکردیم و حتی لحظه ای هم فکر نکردیم که آنها را می بایست به لحاظ امنیتی زیر ضرب ببریم.
    روشن است که برنامه و خط مشی سیاسی ما در آن دوران بزرگترین خطای سیاسی ما محسوب می شود و خودمان هم در اولین کنگره مان به این موضوع توجه و دقت نشان دادیم و در اولین کنگره ای که در خارج برگزار کردیم به این امر مهم پرداختیم. اگر اجازه بدهید بندهایی از مصوبات کنگره اول که در مورد سال های ۵۹ تا ۶۱ است را برایتان بنویسم:

    - سیاست شکوفاسازی جمهوری اسلامی به سود رژیم و بر ضد منافع ملت ایران بود. این مشی ضربات بسیار سختی به اعتبار جنبش فدایی، جنبش دمکراتیک و حق طلبانه مردم ایران، به ویژه خلق کرد و ترکمن وارد ساخت و موجت سیاست‌های ستیزه جویانه و خصمانه نسبت به دیگر نیروها و فعالان جنبش گشت. کنگره این سیاست را محکوم می‌کند و مسئولیت اصلی آن را متوجه رهبران وقت سازمان می‌داند. //// بر گرفته از قطعنامه‌ی کنگره اول سازمان
    - کنگره سیاست و برنامه سازمان در راه شکوفایی جمهوری اسلامی را به جهت تقابل آن با دمکراتیسم و پیشرفت و تجدد، بزرگترین خطای سیاسی سازمان ارزیابی می کند. ... بی اعتنایی به دمکراسی و عدم شناخت دستگاه روحانیت، از جمله عوامل موثر در شکل گیری این سیاست و برنامه بودند. //// بر گرفته از قطعنامه‌ی کنگره اول سازمان
    البته در مصوبات کنگره در این خصوص موارد مهم دیگری نیز وجود دارد که می شود به آنها مراجعه کرد. ما می دانیم که در نشریه کار آن زمان خطاهای فاحشی با نام ارگان سازمان انجام گرفته است و اطمینان داشته باشید که چنین سیاست هایی مورد قبول ما نمی باشد و حتی رهبرانی که در آن دوره زمانی آن سیاست ها را طرح ریزی کرده بودند با آن روش ها فاصله گرفته اند و کسی در سازمان فدائیان خلق اکثریت چنان برخوردهایی را قبول ندارد.
    ما همواره نشان داده ایم که نسبت به برخورد با گذشته سازمان، خود را مسئول می دانیم و بایدحتماً به نقد بیشتر آن سیاست ها و نیز مشخصاً به مواضع اتخاذ شده در نشریه کار ارگان سازمان توجه نشان دهیم و تا آنجا که من می دانم چنین سمتگیری برای چگونگی برخورد با گذشته در سازمان قوی است و تدارکاتی هم در این عرصه در حال انجام گرفتن است. اما نوع برخورد سازمان با گذشته خود با غوغا سازی و برخوردهای جریاناتی چون راه کارگر، آقای شالگونی،آقای خوئی و ... حتماً متفاوت است. آنها برای زدن سازمان یورش آورده اند و بالطبع بحث با آنها چندان ضرورتی ندارد و قرار نیست که آنها را متقاعد کنیم. ما یک سازمان سیاسی جدی و مطرح چپ دمکرات هستیم و در قبال سیاست های خودمان دارای مسئولیت مستقیم می باشیم و خود را موظف می دانیم که با آن سیاست های اتخاذ شده برخورد کنیم و سمتگیری ما نیز تاکنون بر این اساس بوده است.
    در آخر این را هم اضافه کنم نوشته های شما در برخورد با گذشته سازمان مورد توجه ما نیز قرار دارد. و از اینکه به موضوعات مربوطه توجه نشان می دهید از شما سپاسگزار هستم
    با احترام

    پاسخحذف
  4. با سلام ! آقای بهکیش روی مسئله حساسی انگشت نهادید٠ در آن دوره ترور و وحشت من مسئول سازمان فداییان اکثرت در محله ای در رشت بودم٠ محله ای که ما خود گلسرخی اش می نامیدیم ٠ در آن موقع بحثی که در هسته های محل و دانش آموزی مطرح شد یکی هم این بود که بدانیم ضد انقلاب کیست٠ در تحلیلهایی که از بالا می رسید عموما تجار بزرگ بازار و لیبرالها در زیر مفهوم ضد انقلاب جای می گرفتند٠ ما هرگز سازمان فداییان اقلیت و حتی مجاهدین را در زمره ضد انقلاب جای نمی دادیم بلکه آنها را به کل تفکک می کردیم و می گفتیم که آنها در راه ضد انقلاب گام برمیدارند ولی ماهیتا انقلابی هستند . در یک مرحله که با مقداری کتاب و نشریه کار اکثریت دستگیر شدم و در کمیته ای که در شهربانی رشت وجود داشت مورد بازجویی قرار گرفتم دقیقا همین تحلیل را اراعه کردم و به بازجو که یک پاسدار بود در مورد مجاهدین و نظرم را در مورد آنها پرسید و من گفتم که اعمال آنها در خط ضد نقلاب است وی متوجه این تفاوت شد و پرسید یعنی چی در خط ضد انقلاب هستند و من توضیح دادم که ما آنها را ماهیتا ضد انقلاب نمی دانیم و معتقدیم که آنها به اشتباه در این مسیر قرار گرفته اند٠ با کمال تعجب وی با من موافقت کردو گفت درست است و در میان آنها آدمهای صادق کم نیستند٠ من همان شب آزاد شدم ولی بعد از مدتها فهمیدم که آن پاسداری که از من بازجویی می کرد خود گرایش به امت( جنبش مسلمانان مبارز ) داشته است ٠ اسم کوچکش در ذهنم نمانده ولی نام فاملش افتخاری بود٠ پس از آن بازجویی دیگر او را ندیدم تا اینکه در اطلاعیه ای خبر شهادت او در جنگ را خواندم٠ یکی از دوستانی که وی را می شناخت گرایش امتی او را به من گفت٠

    پاسخحذف
  5. تا آنجا که من اطلاع دارم در رشت کسی که همکاری کرد جدا شده اقلیت از تشکلات گیلان بود که البته تحت فشار و شکنجه وی را وادار به همکاری کرده بودند٠ یکی از دوستانی که به همراه کشتگر هلیل رودی از ما جدا شده بود به من گفت چند شب او را باموتور در محلات می گرداندند تاوی بچه ها را شناسایی کند٠ در آن زمان رابطه ما با جدا شدگان کشتگر هلیل رودی و در مواقعی با جدا شدگان به همراه مصطفی مدنی وجود داشت و حتی با هواداران اشرف دهقانی در رشت که از دوستان ما بودند مجادله داشتیم٠ که برخی از آنها هنوز بامن ارتباط دوستی دارند ٠ البته امروز دیگر از طرفداران اشرف دهقانی نیستند٠ مورد دیگری که لازم می دانم بگویم ولی چون از نقل کننده اش برای این کار اجازه نگرفته ام از بردن نامش خودداری می کنم٠ وی از اعضاء اقلیت در نقطه دیگری از گیلان بود و از زبان خودش شنیدم که مدتی در منزل یک اکثریتی پناه گرفته بود٠

    پاسخحذف
  6. سلام آقای جعفر بهکیش،
    یاداشت شما را خواندم. ممنون از توجهی که به یاداشت من نشان دادید.
    نکاتی را مطرح کردید که فقط برای روشنگری و اطلاع شما و دیگران به عرضتان میرسانم
    ۱- در آن مقطع سال های ۶۰-۶۱ بنده یک جوان ۱۷ -۱۸ ساله بودم و در تصمیمات رهبری وقت در آن زمان هیچ نقشی نداشته ام. من خودم را در قبال مواضع و تصمیمات اتخاذ شده از کنگره اول سازمان به این طرف مسئول می دانم و نسبت به اتخاذ آن تصمیمات پاسخگو هستم.
    ۲- در آن زمان از دمکراسی های درون حزبی و حق و حقوق اعضا در سازمان خبری نبود و اعضای سازمان در انتخاب سیاست های سازمان بدلیل ساختاری که وجود داشت، نقشی نداشتند. البته این به مفهوم این نیست که نسبت به آن گذشته بعد از انقلاب برخورد صورت نگیرد و اینکه ما دارای مسئولیت نیستیم. برعکس تلاش ما در این جهت است که در آن خصوص روشنگری و برخورد انتقادی بیشتری صورت گیرد.
    ۳- در کنگره اول سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در خارج از کشور یکی از جوانترین اعضای کنگره بودم و تلاش زیادی برای برخورد با گذشته سازمان به همراهی بخش بزرگی از اعضای کنگره انجام دادیم و نتیجه اش آن مصوباتی است که در کنگره اول به ثمر رسید.
    ۴- هنوز هم جز نیروهایی در سازمان هستم که بر این اعتقادم که باید توجهات، برخوردها و انتقادهای بیشتری با مجموعه اسنادی که از سازمان ما در مقطع سال های ۶۰-۶۱ وجود دارد، صورت گیرد. چنین امر مبارکی را لازم نمی دانیم که بنده یا دوستان دیگر در سازمان، با های و هوی در سایت ها ی بیرونی پیش ببریم. ما روش خود را داریم و دوستان،منتقدان و دشمنان بیرونی هم حتماً به روش خود اقدام خواهند کرد و مطمئن باشید نگرانی در این عرصه شخصاً ندارم.
    ۵- من نمی دانم آقای بهکیش چرا من حتماً می بایست در آن یاداشت کوتاه در رابطه با احتمالات گفته شده با شما وارد بحث و گفتگو شوم؟ اتفاقاً مناسب است که با دوست عزیزم آقای باقرپور وارد چنین بحثی شوید. زیرا که ایشان چنین بحثی را در بیرون از سازمان آغاز کرده اند.
    ۶- صمیمانه بگویم شما از کجا تشخیص دادید که بنده چشم بر تمام واقعیات موجود بسته ام؟ تازه شما را هم دجار حیران کرده ام؟ شما حتی من را نمی شناسید و با افکارم آشنایی ندارید و از فعالیت هایی که ما در درون سازمان پیش می بریم بی اطلاع هستید و تنها به صرف نوشتن یک یاداشت در حمایت از نوشته تان، شما را دچار حیرت کرده ام و اینکه در آخر نوشته اید که پیشنهادات شما موجب ناراحتی من شده است. واقعاً آقای جعفر بهکیش عزیز این همه را از روی یاداشت کوتاه من فهمیدید؟ من نسبت به ایجاد فاصله ای که می خواهید در این بحث با امثال من داشته باشید آگاه هستم و برایم قابل فهم است و اصلاً اشکالی در آن نمی بینم!
    ۷- در آخر نوشته اید که امثال آقایان شالگونی و خوئی حق دارند که با چنین ادبیاتی برخورد کنند و ما باید در قبال این آقایان پاسخگو باشیم. من میان انتقاد شما نسبت به خطا های سازمان با این آقایان محترم بسیار تفاوت می بینم و متذکر شدم که به نوشته های شما توجه دارم.
    ۸- من در آن یاداشت متذکر شدم که "ما همواره نشان داده ایم که نسبت به برخورد با گذشته سازمان، خود را مسئول می دانیم و باید حتماً به نقد بیشتر آن سیاست ها و نیز مشخصاً به مواضع اتخاذ شده در نشریه کار ارگان سازمان توجه نشان دهیم و تا آنجا که من می دانم چنین سمتگیری برای چگونگی برخورد با گذشته در سازمان قوی است و تدارکاتی هم در این عرصه در حال انجام گرفتن است". پس چنانکه می بینید انتقاد نسبت به گذشته در درون سازمان بحث اش بسته نشده است. و یک سازمان جدی سیاسی نباید هیچگاه بحث انتقاد از پراتیک و سیاست خود را کنار بگذارد. از نظر من سازمان فدائیان خلق ایران اکثریت به عنوان یک سازمان چپ دمکرات می بایست نسبت به هر عمل و سیاستی که ظرف ۳۸ ساله گذشته اتخاذ کرده است، پاسخگو باشد.
    - آدرس قبلي من نمي دانم چرا اشتباهي به اسم mieke آمده است. به هر حال متن اولي نوشته علي صمد است.

    پاسخحذف
  7. در زیارت عاضورا می خوانیم "انی سالم لمن سالمک و انی حارب لمن حاربک". طبیعی است که در چنین پستی نطراات متفاوت تدیید نشود

    پاسخحذف