خاوران در جریان قتل عام 67

خبر کشف گور دستجمعی در خاوران، نگرانی خانواده های زندانیان سیاسی که از سلامت بستگانشان بی خبر بودند را صد چندان کرد. قتل عام زندانیان سیاسی را اعلام نکردند، تنها ساکی از وسایل قربانیان به خانواده انها تحویل دادند. خانواده های قربانیانی که به احزاب چپ تعلق داشتند، برای یافتن نشانی از گمشده خود به خاوران آمدند. فضای خاوران به یکباره تغییر کرد. از یکطرف تا قتل عام سال 67 اکثر قریب به اتفاق اعدام شدگانی که در خاوران دفن شده بودند به گروههای چپی تعلق داشتند که از همان ابتدای سال 60 خواهان براندازی دولت جمهوری بودند. اما در جریان قتل عام 67 بیش از 200 نفر از اعضای سازمان فدائیان (اکثریت) و حزب توده اعدام شده بودند. اگر سیاستهای متفاوت و حتی متضاد قربانیان سبب تخاصم میان آنان می شد، و این تخاصم گاها به رابطه میان خانواده های زندانیان سیاسی هم کشیده می شد و صحنه های دردناکی را به وجود می اورد که جان همه ما را می آزرد، اما سرنوشت مشترک قربانیان قتل عام 67 سبب شد که دیوارهای بی اعتمادی میان خانواده های انان تا حدودی از میان برداشته شود. ابعاد جنایت چنان عظیم بود و اعدام زندانیان سیاسی چنان ناعادلانه که باور کردن آن برایم دشوار بود. احساس خشم، نفرت، ناباوری و بی پناهی تمام وجودم را فرا گرفته بود. خاوران برایم شد سند جنایتی که در تاریخ معاصر کشورم بی سابقه بود. فکر می کردم که وظیفه داریم صدای اعتراضمان را به گوش همه برسانیم. بسیاری از خانواده ها احساس مشابهی داشتند و از هر فضا و فرصتی برای اعتراض استفاده می کردند. اما خاوران تنها مکان عمومی بود که علیرغم فشارهای دولت جمهوری اسلامی می توانستیم هر جمعه در آنجا حضور داشته باشیم و اعتراض و نفرتمان را از جنایتی که انجام شده بود را ابراز کنیم. در سال 67 و 68 ماموران در اطراف خاوران مستقر بودند و خانواده ها را به دلیل رفتن به خاوران دستگیر می کردند. اما خانواده ها هرگز پا پس نگذاشتند و بر حق خود برای حضور در خاوران پای فشردند و این حق را بر جمهوری اسلامی تحمیل کردند.